‘Dag agent, reed ik te hard?‘

‘Nee meneer, u vloog te laag...’

Voor de zoveelste keer wordt Jelle aangehouden. Hij heeft weer te hard gereden. De motoragent had moeite om hem in te halen. 

Geduldig wacht Jelle op wat er nu komen gaat. Opstandig reageren heeft nu geen zin weet hij uit ervaring. Hij kan beter doen alsof hij spijt heeft. Als de agent straks weg is, kan hij de verloren tijd wel weer inhalen. 

Deze keer is hij echt uit de bocht gevlogen, hij reed 180 terwijl hij zich anders inhoudt met max 150 km per uur. Hij hoopt dat hij er met een deemoedige houding met een sisser van vanaf komt.

‘Mag uw rijbewijs, meneer?’ de agent neemt de gegevens over, checkt online de historie van Jelle en kijkt dan Jelle streng aan: ‘Die bent u voorlopig kwijt, de rechter moet maar gaan bepalen of en wanneer u weer achter het stuur mag.’

Misschien herken je de situatie: college vliegt uit de bocht met Plein van de Stad. Het lijkt twee keer zo duur te worden. Waarschuwingssignalen kwamen te laat binnen. Het college maakt pas op de plaats met een rapport en een raadsbrief. De wethouder gaat door het stof en biedt excuses aan. Maar achter de schermen wordt al weer hard gepuzzeld hoe het project toch tot een goed einde gebracht kan worden. 

Heb je dan echt je lesje geleerd? Of doe je maar alsof?

De motoragent weet wel om te gaan met overmoedige bestuurders: voor onbepaalde tijd je rijbewijs kwijt doet echt au. Je wordt letterlijk stilgezet, het voelt als een pedagogische tik op je vingers.

De missers rond het Plein vd Stad mogen net zo goed gevoeld worden. Koste wat het kost je plan doorzetten maakt meer kapot dan je lief is. Naast dat je het niet kunt maken om dit luxe project door te voeren naast alle bezuinigingen in de zorg, kom je als college niet erg berouwvol over als je doorgaat met het Plein vd Stad. 

Als de gemeenteraad daarentegen het plan voorlopig in de ijskast zet, geeft de raad het signaal af dat het menens is. Dat lege plein blijft dan voorlopig een zichtbaar statement en een pijnlijk litteken.