De aardappelen en de broccoli die ik vanavond heb gegeten, en mijn yoghurtontbijt; regelmatig zeg ik het tegen mezelf: hier heeft een boer(in) heel veel uren zorg aan besteed. Voedsel is een geschenk van God aan mensen. Heel zwart-wit: als ik niet meer eet, overleef ik dat niet.

Vorige week kwam de Partij van de Dieren met een motie om een bouwstop te zetten op grote veestallen. Zo op het eerste gezicht een motie die we, ook gezien onze landelijke lijn (moeite met verdere intensivering), prima zouden kunnen steunen. Intensivering kan immers leiden tot meer mestoverschotten, waterverontreiniging en uitstoot van stikstof. Toch zijn we blij dat de motie na een stevig debat uiteindelijk niet werd ingediend. Waarom? 

Met de boeren in onze gemeenten worden momenteel gesprekken gevoerd. Hoe gaat het met hun bedrijf, welke mogelijkheden er zijn voor verduurzaming, regionalisering, toegroeien naar meer grondgebondenheid. We horen dat dit luisteren erg gewaardeerd word door de sector. Wij koesteren dit gesprek en moedigen de wethouder aan hiermee door te gaan. Vervolgens komt er een inspraakronde voor u als inwoner. En pas daarna is de politiek aan zet. 

Nu een bouwstop afdwingen zet dit zorgvuldige proces onder hoogspanning. Dit lijkt ons de verkeerde manier van politiek bedrijven, al is die verleiding altijd groot bij maatschappelijk gevoelige onderwerpen. Immers: je wint er de sympathie van veel bezorgde kiezers mee. Ons is verweten dat we ons ‘verschuilen achter procedures.’ Als luisteren naar elkaar ‘verschuilen’ gaat heten, bent u mij echt even kwijt. Niemand is gebaat bij een verergering van de groeiende kloof tussen boeren, burgers en natuurbeschermers.

Gelukkig werd ons signaal in het debat serieus genomen en is de motie uiteindelijk ingetrokken. De wethouder zegde toe de raad meer informatie te sturen. Naar ons idee waren we al goed geïnformeerd, en konden we daarom met reden tegen deze motie zijn. Wordt vervolgd.