Hier doen we het voor
Eerlijk is eerlijk, toen ik 6 jaar geleden vertelde dat ik de politiek inging, deed dat wel een paar wenkbrauwen fronsen. En nog steeds krijg ik soms verbaasde blikken als ik op een feestje vertel dat ik in de gemeenteraad zit.
En ja, soms vraag ik het mezelf ook wel af. Al die lange, saaie vergaderingen. Het eindeloze geduld dat je soms moet opbrengen. En de vele keren dat je probeert het beleid te veranderen en het weer hopeloos mislukt, omdat er voor jouw standpunt geen meerderheid is.
Maar vorige week wist ik tot twee keer toe heel zeker: dit is waar we het voor doen.
In beide gevallen gaat het dan om het "Sociaal Vangnet". Een reeks maatregelen en voorzieningen die onze gemeente heeft om de allerzwaksten in de Apeldoornse samenleving te ondersteunen. Dat moest afgelopen donderdag herijkt worden.
Zo was er allereerst die inwoner, die in juni 2018 de gemeenteraad een brief stuurde over de gehandicaptenparkeerkaart van zijn broer. Waarom dat toch zoveel geld moet kosten, voor een doelgroep die al zo vaak geconfronteerd wordt met hoge kosten gerelateerd aan hun handicap? Of we daar als politiek niet wat aan konden doen. Een meerderheid voor het volledig gratis maken van de gehandicaptenparkeerkaart was er niet, maar wél om de parkeerkaart gratis te maken voor gehandicapten met een kleine beurs.
En zo geschiedde dat afgelopen donderdag, bij het vaststellen van het nieuwe Sociaal Vangnet het volgende zinnetje stond: "Naar aanleiding van een motie vergoeden we de kosten van een gehandicaptenparkeerkaart voor minima".
Ik bedoel maar, het heeft zin om de gemeenteraad zo nu en dan aan het jasje te trekken.
En waar afgelopen donderdag vooral in het teken stond van het debat over het Plein van de Stad, was er behalve die parkeerkaart ook nog iets dat wij graag gewijzigd wilden hebben in dat Sociaal Vangnet.
Want het college was van plan de tegemoetkoming voor inwoners met beschermingsbewind níet meer aan iedereen met een inkomen onder de 150% van het sociaal minimum te bieden, maar alleen nog maar voor de groep onder de 110%. Met als doel: een financiële drempel op te werpen voor mensen boven die 110%, om hen zo te "stimuleren" vooral lichtere (lees: voor de gemeente goedkopere) vormen van inkomensbeheer (budgetbeheer of de 'plus' variant daarvan) te proberen en minder snel een aanvraag voor het duurdere beschermingsbewind te doen.
Als ChristenUnie hadden we echt moeite met dit plan. Dus deden we een voorstel om éérst maar eens met bewindvoerders zelf om tafel te gaan. Neem als gemeente, samen met bewindvoerders, zélf de verantwoordelijkheid om te komen tot goede afspraken en betere, snellere doorstroming, in plaats van dit op het bordje van kwetsbare inwoners te leggen. Die zitten namelijk al krap genoeg en hebben de ondersteuning van een bewindvoerder misschien wel heel hard nodig.
Het was een krappe meerderheid, maar ons voorstel werd gelukkig aangenomen. Hierdoor kan een grote groep kwetsbare mensen straks met een pijnlijke maatregel minder het nieuwe jaar ingaan. Zij kunnen ondanks de bezuinigingen blijven rekenen op steun van de gemeente.
Net als al die anderen met een kleine beurs die ook nog eens een gehandicaptenparkeerkaart nodig hebben.
Kijk. Daar doen we het voor.
