Kleur bekennen
Kent u de wet van de gestreepte sokken?
Dit heeft alles te maken met de bespreking van de meerjarenbegroting vorige week.
Er lag een dik boekwerk met cijfers en plannen van het nieuwe college. En in een lange vergadering van ‘s middags twee tot ‘s nachts half één bij werden zo’n 55 verbetervoorstellen vanuit de gemeenteraad besproken. Amendementen (voorstellen om de begroting te wijzigen) en moties (oproepen om beleid aan te passen). Alle 12 partijen hadden allerlei voorstellen aangeleverd. Het was mooi om te zien dat samenwerking tussen fracties dan nodig is. Want in je eentje kun je niets als partij. Je hebt de steun van anderen nodig om een meerderheid te kunnen krijgen. Al zijn je uitgangspunten soms anders, en heb je je eigen programma, toch kun je het over 1 onderwerp best met anderen eens zijn.
Over het algemeen kwamen die verschillen goed naar voren.
Het groene hart van de één, het rode hart van de ander. Voorstellen vanuit de oranje koker van de SGP, of de lichtblauwe van de ChristenUnie.
In het debat zijn die kleurverschillen herkenbaar, en dat is goed. Zoveel verschillende meningen in de Apeldoornse bevolking, zoveel verschillende invalshoeken in de raad.
Dat is net als bij gestreepte sokken. Ook dan is het fijn als de kleuren niet door elkaar heen gaan lopen. Het hele effect is dan weg. Juist de verschillende kleuren maken de sokken wat ze zijn. In die zin kun je zeggen dat de meeste fracties deze wasbeurt goed doorstaan hebben. De meeste partijen bleken ‘wasecht’ en verschoten niet van kleur.
Maar soms sloop er iets onbestemds in de discussie. De felle onderscheidende kleuren vervaagden. Op één of andere manier verwaterden de heldere kleuren als in een mislukt aquarel.
Zo was er bijvoorbeeld het debat over de (heldere) motie van de ChristenUnie: vinden we raadsbreed dat sociaal beleid voorrang heeft op ánder (nieuw) beleid?
Terwijl alle woordvoerders over elkaar heen buitelden om aan te geven hoe sociaal ze waren, was hier géén overeenstemming over te krijgen.
Aan de ene kant presenteert de coalitie ‘ de sociaalste begroting ooit’. Aan de andere kant toch de handen vrij willen houden en je erop niet vast willen leggen.
Toen Hielke en Sietse Klinkhamer hun bijzondere boot af hadden, kregen ze van de buurman een pot met allerlei restjes verf. De jongens hadden geen geld en waren blij dat ze hun boot konden schilderen.
Maar toen ze voor de eerste keer wegvoeren dacht veldwachter Zwart eerst dat hij een groene boot zag varen. En even later blauw. Maar toch ook wel rood/bruin….?
En ze noemden hun schuit Kameleon.
